|
|
|
Bernikla rdzawoszyjna (łać.Branta ruficollis)
|
Zamieszkuje w tundrze i lasotundrze zachodniej Syberii. Prawie cała populacja zimuje w zatokach na południu Morza Kaspijskiego.
WyglądBernikla rdzawoszyjna ,jest najmniejsza oraz najbarwniejsza. Jej barwa upierzenia powoduje to, iż nie można jej pomylić z innym ptakiem z innego gatunku. Charakterystyczną cechą upierzenia są kasztanowordzawe, białoobrzeżone plamy po bokach głowy i tej samej barwy także białoobrzeżona duża plama na przedniej części szyi i piersi. Pozostałe upierzenie czarnej barwy z białym rysunkiem. Czarne są nogi i dziób, jak u innych bernikli. Ubarwienie samiczki i samca, takie samo. Gęś nieznacznie mniejsza. Pisklęta są jasne, matowobrązowe. Długość ciała ok 53-56 cm.
Rozmnażanie.Zimowiska opuszczają już w lutym. Na miejsca lęgowe docierają dopiero na początku czerwca, w momencie kiedy wegetują rośliny, które są ich pożywieniem. Mają tylko 3 miesiące, na odchowanie potomstwa i na przejście pierzenia. Tuż po przylocie, pary skojarzone na zimowiskach, przystępują do rozrodu. Gnieżdżą się zwykle w niewielkich koloniach, często w bliskości gniazd sokoła wędrownego i myszołowa włochatego, bowiem gatunki te potrafią skutecznie przepędzić lisa polarnego, najgorszego wroga bernikli rdzawoszyjnej. Gniazdo zazwyczaj budują w pobliżu wody, na suchej ziemi porośniętej trawą lub trzciną, często także gniazda budują pod krzakami, ścielą je trawą i puchem. Gęś znosi 0d 3 do 7 jaj ( zwykle od4-do5), o kolorze kremowym. Wysiaduje je 23-25 dni. Gęsior w tym czasie strzeże, miejsca gniazdowania. Pisklęta po wykluciu wodzone są przez rodziców nad wodę. Pokarmem dla młodych oraz dorosłych gęsi na terenie lęgowych, jest niemal tylko krótka trawa rosnąca między kępami mchów i porostów. Młode ptaki są samodzielne już po 35-40 dniem życia. Pod koniec sierpnia bernikle rdzawoszyjne wyruszają w drogę powrotną, aby w listopadzie pojawić się na zimowiskach, gdzie ich pokarmem jest kłącza, cebulami dzikiego czosnku, pszenicą ozimą oraz trawą.
Hodowla.Pielęgnacja tego gatunku, nie jest trudna, ale jak reszta osobników gatunku północnego, wolą wybiegi osłonięte przed silnym nasłonecznieniem. Dobrze utrzymany trawnik, jest głównym źródłem ich pokarmu. Gęsi możemy dokarmiać ziarnem zbóż, a jesienią i zimą także zielonkami dostępnymi w tym okresie oraz okopowymi z dodatkiem mączki z zielonek. Próby podawania czosnku, nie dają oczekujących efektów, gęsi nie przejawiają zainteresowania tą rośliną, bez względu na to czy są to cebulowe, czy liście wyrastające z gruntu. Rozród gatunku jest dość trudny. Stosuje się czasami, sztuczną inseminację, inkubatory i nasiadki.
Wydaje się, że najistotniejszym czynnikiem na dobry rozród, jest odpowiednie dobranie partnerów, tworzących parę lęgową. Musimy być także pewni płci, bo czasami osobniki tej samej płci zachowują się jak para. Samice maja takie skłonności i w takim związku jedna samica pełni role samca. Ptaki są towarzyskie, lecz podczas rozrodu potrzebują spokoju. Zbyt wypełniony wybieg, może je zniechęcić do odbycia lęgów, a samce nawet nie tokują. Dobra para gdy ma dobre warunki, do lęgów przystępuje w piątym roku życia. W naszych warunkach klimatycznych do lęgów przystępują zwykle w maju, ale już w lutym możemy stwierdzić czy gęś będzie niosła po widocznej wypukłości w tylnej części brzucha. W tym okresie należy już podawać granulat dla gęsi hodowlanych. Pierwsze jaja znoszone są co 48 godzin, następne co 24 godziny. Młodym podajemy mieszankę paszową dla gąsiąt, trawę którą znajdą na trawniku, rzęsę wodną.
Obrączki 12 mm.
|
|
